meer dan 40 graden.
Alles voor de Robbie,
niks voor Stephanie"
.
Hoe ik alle tijden met je mis, ook al is het nog niet eens 24u geleden dat we gescheiden werden. Iedereen blijft herhalen dat alles goed komt maar hoe langer het duurt vooraleer ik iets van je hoor, des te meer ik me zorgen begin te maken. Laat ons zeggen dat er in België niks bestaat zoals een 2de kans. Feiten van lang geleden worden opeens opgerakeld, ook al is alles nu veranderd. Wanneer je in België laat zien dat je er wel om geeft, dat je wel degelijk een zeer zichtbare, grote en positieve evolutie gemaakt hebt, maakt dat voor het politieapparaat geen reet uit. De woede die ik nu voel, is niks vergeleken met de woede die ik ooit al door mijn aderen heb voelen stromen. Onmacht, onwetendheid, verachting, ... zijn maar enkele uit de lange resum woorden die mijn gevoel nu kunnen uitdrukken. En schuldigheid. Ik voel me zo schuldig om alles wat er gebeurd is. Dit is de 2de nacht dat ik de slaap niet kan vatten. Om toch nog iets nuttigs te doen heb ik me verder verdiept in alle strafrechterlijke poespas. Ik ben al de hele dag in de weer geweest voor je, van her naar der. Iedereen trouwens. We doen allemaal zo ons best om je zo snel mogelijk terug bij ons te krijgen.
Wat er ook gebeurd, iedereen steunt je. Iedereen weet dat je niks fout hebt gedaan en niet zal doen. Wat onzichtbaar is voor diegene met vooroordelen en labels, is zichtbaar voor diegene die erom geven.
Na meer dan 33u zonder eten (omdat ik geen hap door m'n keel krijg) heb ik nog altijd enkel honger naar jou.
Ik blijf wachten op jouw telefoontje. Ik blijf van je houden. Ik blijf je trouw. Ik blijf op je wachten ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten