Kijk nou, ik ben een beugelbekkie

965 dagen, zolang heeft mijn geliefde ijzerwerk in mijn mond vertoefd. Al die jaren verheugde ik mij op mijn aankomende beugelbekkie (mede door de gelijknamige serie aka Braceface) . Ik zou hem pimpen tot een grill met diamanten erop, flashyroze rekkertjes dragen & iedereen verblinden. Ik zou de populairste zijn, iedereen zou praten over "die me haren blingblingbeugel", ik zou respect & aanzien krijgen & er zouden highschoolcheerleadertoestanden ontstaan. Toen het er eenmaal was, was ik er dolgelukkig mee. Hij was de perfecte uitvlucht voor de fietstochtjes die mijn middelbare school zo graag organiseerde. Van de grill was weliswaar geen sprake meer, al bleef het idee wel rondspoken in m'n hoofd. Nu hij weg is, verkeer ik zowaar in een identiteitscrisis. Ik kan me niet meer herinneren hoe het was zonder beugel, zonder koosnaampjes als "treinspoor" of zonder mopjes à la "Uh , laat mij mijn magneet niet bovenhalen é! " . Alhoewel dat laatste mag blijven, ik zal altijd gewapend zijn met een extra dosis metaal.